Feliks Ignacy Kretkowski, urodzony 14 lipca 1657 roku w Chełmnie, to postać wybitna w polskiej historii kościelnej. Zmarł on 6 grudnia 1730 roku, pozostawiając po sobie bogaty dorobek.
W ciągu swojego życia pełnił wiele funkcji, m.in. biskupa chełmińskiego, archidiakona chełmińskiego oraz kanclerza kujawskiego. Ponadto, był proboszczem gnieźnieńskim oraz kanonikiem w gnieźnieńskiej kapitule katedralnej.
Życiorys
Feliks Ignacy Kretkowski był potomkiem kasztelana chełmińskiego Damiana Franciszka oraz Anny z Kryskich. Swoje studia rozpoczął w Krakowie, a w 1679 roku kontynuował w Rzymie jako stypendysta fundacji Perucka. W 1682 roku, za sprawą swojego krewnego bpa Opalińskiego, otrzymał kanonikat chełmiński, co otworzyło mu drogę do dalszej kariery. Był także kanonikiem gnieźnieńskim oraz włocławskim, a w 1687 roku awansował na archidiakona chełmińskiego, by w 1699 roku objąć archidiakonat gnieźnieński.
Feliks Ignacy Kretkowski nie ograniczał się jedynie do życia duchowego, ale również aktywnie uczestniczył w działalności publicznej. Wszedł w skład posłów królewskich na sejmik malborski, a kilkukrotnie zajmował pozycje prezydenta i wiceprezydenta Trybunału Głównego Koronnego. W okresie od 1717 do 1722 roku pełnił funkcję referendarza koronnego, a w latach 1696–1699 zarządzał diecezją chełmińską w czasie jej sede vacante, po czym, w latach 1721–1722, diecezją gnieźnieńską.
20 listopada 1722 roku został przez Augusta II nominowany na biskupa chełmińskiego, natomiast 30 sierpnia 1723 roku otrzymał prowizję papieską. W dniu 31 października 1723 roku został konsekrowany na biskupa, a rządy w diecezji przyjął przez swojego pełnomocnika 16 października 1723 roku. Dążył do wprowadzenia zakonu pijarów do Lubawy, gdzie planował utworzenie kolegium, jednak jego zamiary zostały pokrzyżowane przez protesty jezuitów, którzy posiadali już swoje placówki edukacyjne w Toruniu, Grudziądzu oraz Malborku.
W latach 1724–1730 wizytował wszystkie kościoły w swojej diecezji, znacząco przyczyniając się do jej rozwoju. Erygował cztery kanonikaty przy katedrze, w tym archidiakonat pomezański. Ponadto, w 1726 roku, wybrał na swojego koadiutora opata pelplińskiego Tomasza Czapskiego, który po jego śmierci objął diecezję chełmińską.
Feliks Ignacy Kretkowski zmarł 6 grudnia 1730 roku w miejscowości Kretki znajdującej się w ziemi dobrzyńskiej. Jego ostatnie miejsce spoczynku zlokalizowane jest w katedrze w Chełmży.
Przypisy
- Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował Jan Korytkowski, t. II, Gniezno 1883 r., s. 368.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Maksymilian Raszeja | Brunon Czapla | Jan Doering | Waldemar Rozynkowski | Stanisław ZawackiOceń: Feliks Ignacy Kretkowski