Julius Bachmann, znany pełnym imieniem i nazwiskiem Julius Maximilian Peter Bachmann, przyszedł na świat 29 maja 1844 roku w Chełmnie, a swoją ziemską podróż zakończył 3 maja 1924 roku w Osnabrück. W ciągu swojego życia pełnił wzniosłą funkcję nadburmistrza Bydgoszczy przez znaczącą dekadę, od 1878 do 1890 roku.
Bachmann był postacią kluczową w historii tego miasta, kształtując jego oblicze i wpływając na jego rozwój w istotnych latach poprawiających infrastrukturę oraz znaczenie regionu.
Życiorys
Juliusz Bachmann przyszedł na świat 29 maja 1844 roku w Chełmnie, gdzie był synem chirurga, który pracował w chełmińskiej szkole kadetów. Po ukończeniu lokalnego gimnazjum, podjął studia prawnicze na uniwersytetach w Berlinie oraz Heidelbergu. W latach 1865-1867, odbył praktykę zawodową w sądach powiatowych w Berlinie i Chełmnie. Jako referendariusz swoje obowiązki pełnił w Sądzie Apelacyjnym w Kwidzynie, a od 1869 roku działał we Wrocławiu.
Po zdaniu egzaminu asesorskiego w 1870 roku, Bachmann pracował w sądach powiatowych, w tym w Świeciu, Lubawie, Suszu (w 1871 roku) oraz Toruniu. Rozwijał swoje umiejętności oraz doświadczenia zawodowe, co przyczyniło się do jego późniejszych sukcesów w administracji miejskiej.
Nadburmistrz Bydgoszczy
W 1878 roku zdecydował się kandydować na burmistrza Bydgoszczy. W wyborach, które miały miejsce 5 czerwca, zdobył 24 głosy spośród 32 oddanych przez członków Rady Miejskiej. Zatwierdzenie jego wyboru miało miejsce 9 września tego samego roku, a formalne objęcie stanowiska przez prezydenta Regencji w Bydgoszczy, Anton von Wegnerna, odbyło się 7 listopada. W wieku zaledwie 34 lat Juliusz Bachmann stał się burmistrzem miasta.
Jako burmistrz, jego działalność miała ogromny wpływ na rozwój gospodarczy Bydgoszczy w drugiej połowie XIX wieku. Wspierał uprzemysłowienie miasta, co zaowocowało rozwojem licznych zakładów rzemieślniczych, które przekształciły się w fabryki i przedsiębiorstwa, uzyskując znaczenie nie tylko lokalne, ale także w obrębie Prowincji Poznańskiej. Bachmann wykazywał również duże zainteresowanie szkolnictwem, inicjując przeniesienie średniej szkoły dla dziewcząt z budynku poklasztornego karmelitów do nowego gmachu przy ul. Konarskiego.
Jego wkład w podniesienie gospodarczej rangi Bydgoszczy został doceniony przez władze państwowe. 13 września 1882 roku nadano mu tytuł nadburmistrza, co miało ścisły związek z jego działalnością w Reichstagu. Wykorzystując parlamentarną trybunę, skutecznie promował interesy miasta poprzez różnorodne inicjatywy związane z rozbudową sieci kolejowej, co uznawał za kluczowy warunek dalszego rozwoju Bydgoszczy jako istotnego węzła komunikacyjnego oraz centrum handlowego. Z mikołajem obawiał się, że budowane już linie kolejowe Piła-Tczew oraz Poznań-Toruń-Wystruć ominą Bydgoszcz, co zmusiło go do podjęcia działań na rzecz budowy lokalnych linii kolejowych, takich jak ta do Chełmży i Żnina. Linię do Koronowa, która została otwarta w 1895 roku, obsługiwała lokalna kolej powiatowa.
W oczach współczesnych, Juliusz Bachmann był uważany za kompetentnego, energicznego i odpowiedzialnego urzędnika. Udało mu się stworzyć zgrany zespół urzędniczy, który przez wiele lat pozostawał w magistracie, ciesząc się wysokim uznaniem wśród mieszkańców Bydgoszczy. Politycznie był osobą o umiarkowanych poglądach, zbliżonych do ideologii Partii Narodowo-Liberalnej. Pomimo licznych sukcesów i rozwoju miasta, przegrał w 1890 roku wybory na burmistrza Bydgoszczy, zdobywając jedynie 6 głosów w 33-osobowym kolegium.
Praca w regencji w Osnabrück
Po zakończeniu swojej kadencji w Bydgoszczy, Bachmann podjął pracę jako radca regencyjny na stanowisku justycjariusza w Regencji w Osnabrück. Jego obowiązki obejmowały zagadnienia związane z melioracją, organizacją budowy kanałów, rozbudową sieci kolejowej, działalnością kas oszczędności oraz nadzorem nad więzieniami.
W 1908 roku awansował na stopień tajnego radcy regencyjnego, a w tym samym roku otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Oranje-Nassau, nadany mu przez królową Holandii za jego zasługi w opracowaniu traktatu dotyczącego użytkowania wód granicznych. Nieco później, w 1911 roku, został odznaczony Orderem Domu Wielkiego Księcia Oldenburga. Choć planował przejście na emeryturę w 1915 roku, z powodu wybuchu I wojny światowej oraz mobilizacji młodszych pracowników, pozostał na stanowisku aż do 1919 roku. Zmarł 3 maja 1924 roku w Osnabrück, będąc kawalerem Orderu Czerwonego Orła IV klasy. Był żonaty z von Kalinowską i miał dwoje synów oraz córkę.
Na jego cześć jedną z ulic w Śródmieściu Bydgoszczy nazwano jego imieniem, a po 1920 roku zmieniono ją na ul. Libelta.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Włodzimierz Koenig | Eugeniusz Wyzner | Kazimierz Janiak (1924–1986) | Leon Raszeja | Zbigniew Matuszewski | Stanisław Dejewski | Kurt Schumacher | Grzegorz Karpiński | Marcin Skonieczka | Tadeusz MarchlikOceń: Julius Bachmann