Franciszek Paweł Raszeja

---

Życiorys

Franciszek Paweł Raszeja przyszedł na świat w rodzinie związanej z administracją publiczną, jako syn Ignacego Raszeję, urzędnika pocztowego, oraz Marii Cichon. Swoje młodzieńcze lata spędził w Gimnazjum Chełmińskim, gdzie nawiązał przyjaźń z późniejszym politykiem oraz działaczem SPD, Kurtem Schumacherem.

W czasie I wojny światowej, po wcieleniu do niemieckiej armii, walczył na froncie wschodnim, a po wzięciu do niewoli był przetrzymywany w Taszkencie. Zdołał powrócić do Polski w 1918 roku, przechodząc przez Finlandię i Szwecję. Jako sanitariusz brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, co było znaczącym krokiem w jego karierze medycznej.

Studia medyczne odbył w Münster, Krakowie i Poznaniu, gdzie uzyskał doktorat. Po ukończeniu nauki, Raszeja podjął pracę w klinice na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. W 1928 roku był jednym z pięciu założycieli Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego, do którego obok niego należeli m.in. Ireneusz Wierzejewski, Michał Grobelski, Henryk Cetkowski, oraz Wiktor Dega.

Habilitację uzyskał w 1931 roku, a dwa lata później objął stanowisko dyrektora szpitala ortopedycznego w Swarzędzu, jednocześnie zarządzając polikliniką ortopedyczną w Poznaniu. W 1935 roku przyczynił się do ponownego otwarcia szpitala ortopedycznego Uniwersytetu Poznańskiego, a rok później uzyskał tytuł profesora, co stanowiło kluczowy moment w jego karierze akademickiej.

Po wrześniu 1939 roku, wracając do pracy, był lekarzem w Warszawie, a od grudnia 1939 roku pełnił funkcję ordynatora oddziału chirurgicznego w szpitalu PCK. Jako wykładowca prowadził zajęcia na tajnym Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W szczególności skontaktował się z profesorem Ludwikiem Hirszfeldem, organizując akcje krwiodawstwa na pomoc ludności żydowskiej w getcie warszawskim.

Pełniąc swoje obowiązki, 21 lipca 1942 roku odwiedził getto, udając się do mieszkania przy ulicy Chłodnej 26, gdzie miał zająć się pacjentem, korzystając z legalnej przepustki. Niestety, tam został brutalnie zamordowany przez gestapo pod dowództwem SS-Sturmbannführera Hermana Höflego, razem z pacjentem Abe Gutnajerem oraz członkami jego rodziny, a także dwoma żydowskimi lekarzami i pielęgniarką.

O tragicznej śmierci Raszei informowała konspiracyjna gazeta „Biuletyn Informacyjny” w dniu 30 lipca 1942 roku, która stwierdziła:

Akcja wywożenia potrwa prawdopodobnie kilka tygodni. W czasie mordowania Żydów zginęło w getcie kilku Polaków przebywających tam służbowo. M.in. zamordowano znakomitego chirurga, prof. uniwers. Poznańskiego – Raszeję, wezwanego do getta za przepustką na konsylium.

Raszeja był także członkiem Polskiej Korporacji Akademickiej Baltia. Ostatecznie spoczął na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 108-6-6), gdzie upamiętnia się jego zasługi i poświęcenie w trudnych czasach.

Życie prywatne

Franciszek Paweł Raszeja, od 1923 roku, prowadził życie rodzinne, ożeniwszy się ze Stanisławą Deniszczuk. W ich rodzinie przyszły na świat dwie córki, które są dla nich powodem do dumy. Jedną z nich jest Bożena, a drugą Ewa.

Upamiętnienie

Warto pamiętać o znaczeniu, jakie przyniosło imię Franciszka Pawła Raszei. Jego nazwisko upamiętnione zostało poprzez Szpital Miejski w Poznaniu, który usytuowany jest przy ulicy Mickiewicza i został otwarty w 1953 roku. Oprócz tego, jego imieniem nazwana została również jedna z ulic w Warszawie, mieszcząca się w dzielnicy Kole, która obecnie wchodzi w skład dzielnicy Wola. Dodatkowo, znajdziemy osiedle noszące jego imię w Chełmnie.

---

Oceń: Franciszek Paweł Raszeja

---